Logbook 19-26 Nobyembre

Nobyembre 19, 385 milya upang maabot ang huling yugto: Livorno

Nobyembre 19 - Umuulan habang nagpaalam kami sa aming mga kaibigan mula sa Naval League at sa Canottieri ng Palermo at iniiwan namin ang mga moorings.

Ang isang maikling paghinto upang muling mag-refuel at pagkatapos ay iniwan namin ang port at inilagay ang bow sa hilaga-hilagang-kanluran, naghihintay para sa 385 milya na maabot ang huling yugto: Livorno.

Sakay ng biro: "Dalawang metro na lang ang alon, pwede na tayo", natatawa kami kahit nagsisimula nang maramdaman ang effort, lalo na sa mga nakagawa na.

Sa Palermo may isa pang pagbabago sa crew, bumaba sina Rosa at Giampietro at bumalik si Andrea.

Darating si Alessandro sa oras na ito at susundan kami ng eroplano. Sa loob ng limang oras natagpuan namin ang aming mga sarili sa Ustica, ang isla na naging sikat sa 1980 air catastrophe: isang sasakyang panghimpapawid na sasakyang panghimpapawid ay binaril habang ang isang labanan ay hindi nalilimutan sa kalangitan sa pagitan ng mga eroplano ng NATO at Libyan. Ang pagkamatay ng sibilyan ng 81.

Isang madilim na pahina sa kasaysayan ng Mediterranean.

Pumunta kami nang diretso sa daungan ng Riva di Traiano (Civitavecchia) kung saan narating namin ang 1 ng 21. Kinakailangan ang isang pahinga sa gabi.

Nobyembre 21, naglayag kami sa pamamagitan ng Giannutri at Giglio, pagkatapos ng Elba.

Nobyembre 21 - Alas 8 ng umaga umalis ulit kami kasama ang isang sirocco wind, naglayag kami sa mga isla ng Giannutri at Giglio, pagkatapos ng Elba.

Narito kumuha kami ng isang marahas na bagyo na sumama sa amin sa Gulpo ng Baratti kung saan sa 21 ibinaba namin ang angkla at sa kalmado ng Gulpo ay pinapayagan namin ang ating sarili ng isang mahusay na mainit na hapunan.

Nobyembre 22, nakarating kami sa Livorno nang mas maaga kaysa sa inaasahan

Nobyembre 22 - Nagbabanta ang langit ngunit mabuti na lang na maiwasan namin ang ulan. Tinakpan namin ang huling 35 milya patungong Livorno ng malakas na hangin ngunit sa wakas ay patag na dagat, nasisiyahan sa mabilis na gliding boat.

Ang mga huling oras ng pag-navigate ay perpekto, tila tila nais ng dagat na gantimpalaan tayo para sa ating tenacity. Ang Bamboo ay nakumpirma bilang isang nakamamanghang barko.

Nakarating kami sa Livorno nang mas maaga kaysa sa inaasahan at sa 12.30 kami ay sumamba sa pantalan ng Naval League, na natanggap ni Pangulong Fabrizio Monacci at pinuno ng Giovanna honorary president ng Wilf Italia, ang asosasyon ng kababaihan para sa kapayapaan na nag-ayos sa yugtong ito.

Tulad ng laging nangyayari kapag dumating ka sa dulo ng isang paglalakbay ang lahat ay isang halo ng pagkapagod at kasiyahan.

Narating namin ang dulo ng mahabang taglamig na paglalayag, ligtas at tunog

Nakuha namin ito, naabot namin ang pagtatapos ng mahabang taglamig na ito sa paglalayag, ligtas at maayos. Tila malinaw, ngunit walang malinaw sa dagat.

Wala kaming masira, walang nasaktan at, bukod sa yugto ng Tunisia na makakabawi tayo noong Pebrero, iginagalang namin ang nabigasyon na kalendaryo.

Naghihintay kami ngayon sa lahi ng bukas, na na-promote ng Anti-Violence Network at Hippogrifo Association, na naisaayos sa bawat dalawang taon ng Circle of Livorno at ng Naval League.

Sa taong ito ay ang pagliko ng LNI. Ang regatta ay tinawag na Controvento at dinadala nito sa tubig ang protesta laban sa anumang uri ng karahasan laban sa kababaihan, ang pribado ngunit pati na rin ang politika at digmaan, dahil ang mga kababaihan, kasama ang kanilang mga anak, ay palaging ang nagbabayad ng pinakamataas na presyo sa armadong salungatan

Nobyembre 24, Livorno sa alerto ng panahon

Nobyembre 24 - Nagising kami sa masamang balita: ang lugar ng Livorno ay idineklarang isang alerto sa panahon.

Ang Tuscany, pati na rin sina Liguria at Piedmont ay sinalanta ng malakas na ulan. Ang mga alerto ay tuloy-tuloy, saanman, umaapaw na mga ilog at pagguho ng lupa.

Inihahatid ng kalikasan ang account. Ang regatta ay nakansela at din ang pagpupulong sa Garibaldi Choir at ang palabas na palabas ng Claudio Fantozzi para sa hapon ay inilipat sa isang sakop na lugar sa loob ng Old Fortress.
Sa 9.30 Giovanna kasama ang iba pang mga kaibigan na umabot sa amin sa pier, mayroon ding mga kotse ng Mercy na dumating upang batiin kami ng kanilang mga sirens, lokal na telebisyon at ilang mga mamamahayag.

Umalma ang kalangitan at umuulan

Umalma ang kalangitan at umuulan. Dinadala namin ito nang may kagalakan. Wala nang magagawa.

Inayos ni Giovanna ang isang tanghalian sa bahay at pagkatapos ng isang buwan sa dagat ay sa wakas ay nakatagpo kami sa aming sarili na nakaupo sa isang tunay na bahay, na may magandang tanawin ng lungsod, sa paligid ng hapag kainan ng isang apartment na nagsasalita ng kapayapaan sa bawat sulok: mga libro , mga dokumento na nakakalat ng kaunti kahit saan, mga poster at musika.

Sa 15.00 na oras kami ay nasa kuta. Ang lugar ay medyo nagbabanta; Ang Lumang Fortress na nangibabaw sa port mismo ay nagbubuod sa buong kasaysayan ng lungsod at nahanap namin ang ating sarili sa isang malaking vaulted room, pati na rin ang walang alinlangang basa-basa.

Kabilang sa mga panauhin, si Antonio Giannelli

Kabilang sa mga panauhin ay si Antonio Giannelli, pangulo ng Colors for Peace Association, kung kanino ibabalik namin ang piraso ng Peace Blanket at ang disenyo ng 40 ng eksibisyon ng Mga Kulay ng Kapayapaan, sa kabuuan higit sa 5.000, na naglakbay kasama namin para sa Mediterranean.

Ikinuwento ni Antonio ang karanasan ng kanyang Asosasyon, na nakabase sa Sant'Anna di Stazzema, ang bayan kung saan 1944 katao ang pinaslang ng mga Nazi noong 357, 65 sa mga ito ay mga bata.

Sa Stazzema mula nang 2000 ang Peace Park ay naitatag. Ang Association I colori della Pace ay nagpatupad ng isang pandaigdigang proyekto na kinasasangkutan ng mga bata mula sa mga bansa ng 111 na sinabi sa pamamagitan ng kanilang mga guhit ang pag-asa ng kapayapaan.

Sa pagpupulong ay natatandaan din natin ang mga biktima ng 140 ng Moby Prince, ang pinakamalaking aksidente ng mga mangangalakal na Italyano.

Isang aksidente na hindi pa nilinaw, sa likod nito ay mayroong mga lihim ng militar.

Ang Livorno ay isa sa 11 Italian nuclear port

Ang port ng Livorno ay isa sa 11 Italian nuclear port, ibig sabihin ay bukas sa pagbiyahe ng mga sasakyang nukleyar na nukleyar; sa katunayan, ito ay ang exit sa dagat ng Camp Darby, ang base militar ng Amerika na itinatag sa 1951, na sinasakripisyo ang 1.000 hectares ng baybayin.

Ang Camp Darby ay ang pinakamalaking armas depot sa labas ng Estados Unidos. At pinalawak nila ito: isang bagong riles ng tren, isang tulay ng swing at isang bagong pantalan para dumating ang mga kalalakihan at armas.

Kung may mga militar, may mga lihim. Si Livorno at ang paligid ng kampo ng Darby ay walang pagbubukod, tulad ng ipinaliwanag ni Tiberio Tanzini, ng komite ng anti-digmaang Florence.

Ang isang paggalaw upang gumawa ng pampublikong paglisan at mga plano sa proteksyon para sa mga mamamayan kung sakaling magkaroon ng aksidente sa nuklear at na-aprubahan sa Tuscany Region.

Lumipas ang mga buwan at ang plano ay hindi ipinakita o ginawang publiko. Bakit? Dahil ang pag-alam sa mga mamamayan ng panganib ng isang aksidenteng nukleyar ay nangangahulugang aminado na ang panganib, na mas gusto nilang itago at huwag pansinin, umiiral.

Ang Italya ay isang bansa ng mga kabalintunaan: nagdaos kami ng dalawang referral upang puksain ang sibilyang nukleyar na enerhiya at isara ang mga halaman ng nuclear power, ngunit nakatira kami kasama ang lakas ng nukleyar na militar. Talagang isang bansa na schizophrenic.

Nobyembre 25, pumunta tayo sa Unibersidad ng Pisa

Nobyembre 25, Pisa - Ngayon ay pupunta kami sa lupa sa University of Pisa. Ang University of Pisa ay nag-aalok ng isang Bachelor of Science for Peace: International Cooperation and Conflict Transformation, at ngayon kabilang kami sa mga bangko upang magbigay ng isang aralin sa kapayapaan.

Kabilang sa mga nagsasalita ay ang Angelo Baracca, propesor ng pisika at kasaysayan ng pisika sa Unibersidad ng Florence, Propesor Giorgio Gallo ng interdepartmental center Agham para sa Kapayapaan at Luigi Ferrieri Caputi, isa sa mga batang lalaki ng Biyernes na foton sa hinaharap.

Tinatalakay ni Angelo Baracca ang isyu ng mga koneksyon sa pagitan ng siyentipikong mundo at digmaan, isang napakaluma at hindi kailanman nasira na link.

Sa katunayan, ang sitwasyong inilalarawan niya ay ang isang siyentipikong mundo na nasakop sa pang-militar na pang-industriya na kung saan ang libu-libong mga dalubhasa ay nagtatrabaho na tila hindi nakakaramdam ng pasanin ng responsibilidad sa lipunan kahit na ang mga tinig ay nagsisimulang tumaas sa mundo laban sa pagtaas ng tubig: ang mga pangkat ng mga propesor at mag-aaral mula sa Hopkins University ay sumasalungat sa pakikilahok ng Pamantasan sa pagsasaliksik ng nuclear nuclear energy.

Ano ang kinalaman sa pagbabago ng klima sa digmaan?

Si Luigi, ang batang mag-aaral ng kilusang FFF, ay nagsisimula sa isang katanungan: ano ang kinalaman sa pagbabago ng klima sa digmaan?

At pagkatapos ay ipinaliwanag niya ang mga koneksyon: ang krisis sa mapagkukunan na dulot ng pagbabago ng klima, mula sa mga baha sa Timog Silangang Asya hanggang sa paglisan ng Africa, ang sanhi ng mga salungatan.

Kung may kakulangan ng tubig, pagkain, o lupain ay hindi na maiiwasang mahawahan, may dalawang pagpipilian lamang: tumakas o makipaglaban.

Ang klima, paglilipat at digmaan ay mga elemento ng parehong kadena na, sa ngalan ng pakinabang ng iilan, ay nagpapautang at sumisira sa buhay ng marami.

Ang matandang propesor at ang batang mag-aaral ay magkapareho ng pananaw ng isang hinaharap kung saan ang mga gobyerno ay namuhunan sa pagbabagong-lakas ng enerhiya at ekolohiya at hindi sa mga sandata, isang hinaharap kung saan ipinagpapalagay ng lahat ang kanilang mga responsibilidad, mamamayan, pulitiko, siyentipiko .

Isang hinaharap kung saan ang kita ay hindi lamang ang batas na dapat igalang.

Nobyembre 26 sa Museum ng Kasaysayan ng Mediterranean

Nobyembre 26 - Ngayon ang mga maliliit na bata mula sa ilang mga klase sa high school sa Livorno ay naghihintay sa amin sa Museum of History ng Mediterranean.

Gamit ang pangkat ng Marso ay magkakaroon din ng isang pangkat na Piumani.

Mahirap ipaliwanag kung ano ang kilusang Piumano, ang pangalan ay isang hindi maisasalin na paglalaro sa mga salita. Ang kanila ay isang walang dahas na aksyon na tumatalakay sa "magiliw" sa pinakamalalim na isyu.

Dinala nila sa aming pulong ang kanilang musika at kanilang mga kanta, ang tula ng isang makatang Palestinian na binasa ni Ama, isang batang Lebanese.

Ang musika ay interspersed sa mga talumpati nina Alessandro Capuzzo, Giovanna Pagani, Angelo Baracca at Rocco Pompeo ng kilusan para sa hindi karahasan, na nagpapaliwanag kung paano posible ang isang mundo na walang mga hukbo na may isang hindi armado at hindi marahas na pagtatanggol sa sibil. Kung walang mga hukbo walang digmaan.

Ang Artikulo 11 ng Konstitusyon ng Italya ay nagsabi: "Itinatakwil ng Italya ang digmaan bilang isang instrumento ng pagkakasala laban sa kalayaan ng ibang mga tao at bilang isang paraan ng paglutas ng mga internasyonal na salungatan...".

Itinanggi ng Italy ang digmaan ngunit hindi ang negosyo na umiikot sa paligid nito

At narito ang isa pang kabalintunaan: Tumanggi ang Italya sa digmaan ngunit hindi ang negosyo na umiikot dito.

Ipinapaalala sa amin ni Angelo Baracca nang sabihin niyang mayroong apat na bilyon na higit pang gastos sa militar para sa 2020.

Gaano karaming mga paaralan, kung magkano ang teritoryo, kung gaano karaming mga pampublikong serbisyo ang maaaring maibalik gamit ang perang inilalaan sa digmaan?

Ang pagpupulong sa museo ay nagtatapos sa isang malaking bilog: lahat ng mga mag-aaral ay nagbabalik sa amin ng isang salitang emosyon at mga kaisipan na nagpapasigla sa pulong na ito.

At pagkatapos ang lahat ay nagmamartsa sa mga kalye ng Livorno, kasama ang watawat, bandila ng kapayapaan, musika at kagalakan.

Nakarating kami sa Piazza della Republica at bumubuo ng isang simbolo ng tao ng kapayapaan sa gitna ng mausisa na hitsura ni Livorno.

Sa hapon ang huling pagkikita sa Villa Marradi

At narito kami sa huling pagbiro. Sa hapon, ang huling pagpupulong sa Villa Marradi kasama ang iba pang mga asosasyon na nagtatrabaho para sa Kapayapaan. Ito ay 6 pm nang maghiwalay kami.

Nakarating na talaga ang biyahe sa huling yugto. Samantala, ang Bamboo ay bumalik sa base nito sa isla ng Elba.

Sa wathsapp chat pagbati ay magkakaugnay sa lahat ng mga lumahok sa paglalakbay na ito.

Ito ay 6 pm nang umalis kami.

Uwi na tayo. Sa aming mga bag ng marino ay naglagay kami ng napakaraming mga pagpupulong, napakaraming bagong impormasyon, napakaraming mga ideya.

At ang kamalayan na maraming mga kilometro ang pupunta upang maabot ang La Paz, ngunit maraming tao ang naglalakbay sa kanilang patutunguhan. Magandang hangin sa lahat!