Logbook, Oktubre 31

Oktubre 31 - Kapag nakarating ka sa port pagkatapos ng maraming oras ng pag-navigate tila ang oras ay bumibilis.

Gumising ka sa 7 sa umaga na may ideya na magkaroon ng buong araw at, bigla, nahanap mo ang iyong sarili na tumatakbo sa pagtatapos ng hapon upang hindi makaligtaan ang lantsa at hindi makaligtaan ang pagpupulong sa Estaque kasama ang grupo ng mga pacifist Marseilles

Lumilipad ang oras: naglilinis ng bangka, nag-aayos ng kusina, naghanap ng labahan para maglaba ng damit, nakikipaglaban sa wifi na tila galing sa demonyo, sumusunod sa bonfonchiare ng kapitan na ilang araw nang lumalaban sa isa (we quote) “damn meolo” .

Ang epic clash sa pagitan ng meolo, isang maliit na aparato na nagsisilbi upang ayusin ang kandila, at ang kapitan, para sa ngayon ay nagtapos sa isang uri ng kurbatang ngunit pinaghihinalaan namin na pansamantala lamang ito.

Taksil ang meolo at nagbabantang maghihiganti. Ngunit huwag tayong magmadali: natagpuan namin ang aming mga sarili sa 6:25 pm sa ferry dock na sumisigaw sa telepono, "Saan ka napunta? Tumakbo ka, aalis na ang lantsa!”

Lahat ng mga paghihirap, at, sa pagtakbo, ang ilan ay nakarating sa ferry ng buhok

Ang kapitan at ang isa sa mga batang lalaki, hanggang sa ilang sandali bago gumawa sa washer/dryer/meolo mission, ay dumating sa pagtakbo na may wastong katwiran: "Ang dryer ay tumagal ng 12 minuto."

Buweno, sa pansamantala mayroon kaming isang pakikipag-usap sa tanggapan ng tiket ng ferry na kumumpirma na malaman ang ilang mga salita ng Italyano.

Ang una ay "hello", ang pangalawa ay "riot". Nagtataka kami kung bakit kailangan naming magkagulo sa lantsa mula sa lumang daungan ng Marseille hanggang l'Estaque.

Ang Estaque ay isang maliit na port sa pangingisda, naging sikat ito dahil pininturahan ito ni Cézanne at tulad niya maraming iba pa o mas kilalang mga pintor.

Ngayon ito ay isinama sa metropolis ng Marseille ngunit hindi nawala ang "maalat na hangin": may mga shipyards, marinas na may mga boatboat, mga sikat na beach.

Ang punong tanggapan ng Thalassantè Ito ay nasa tabi mismo ng dagat, malapit sa squareyard ng shipyard, sa katunayan ang lugar ay mukhang isang lumang shipyard, at sa katunayan ipinapaliwanag nila na narito ang isang bangka ng 19 metro ng haba ay itinayo na nangyayari sa buong mundo.

Sa pier, sa harap ng isang malaking kahoy na schooner, sa pasukan ng gusali mayroong isang maliit na bangka na nabago sa isang uri ng sopa sa labas.

Iniiwasan namin ito dahil malakas ang hangin at nagtatago kami sa container-bar kung saan may hapunan.

Ang Auberge Espagnole, ay isinulat sa paanyaya. Iyon ay, ang lahat ay nagdala ng isang lutong bahay.

Lahat maliban sa amin, na naisip na ito ay isang Espanyol na hapunan, na may paella o isang bagay.

Ang pagpili ng kawalan ng lakas ay isang radikal na pagpipilian na nangangailangan ng pare-pareho

Dumating kami ng walang dala ngunit sa kabilang banda ay nagugutom tulad ng mga lobo at pinarangalan ang mga pinggan ng iba na talagang mahusay.

Sa harap ng buffet pinag-uusapan natin ang tungkol sa Marso, tungkol sa aming mga unang araw ng paglalayag, tungkol sa sitwasyon sa Mediterranean, tungkol sa mga migran.

Gayundin kung paano kahit sa Marseille ang alon ng hindi pagpaparaan ay patuloy na lumalaki (ang lungsod ay ang operasyong punong-himpilan ng SOS Mediterranée) ngunit din sa karanasan ng isang pacifist at hindi marahas na kasanayan na nagmumula sa loob, mula sa isang panloob na paghahanap.

Ito ay maaaring tila isang labis na matalik na pagpipilian sa isang mundo na natawid ng mga hangin ng digmaan. Hindi ganito.

Ang pagpili ng kawalan ng lakas ay isang radikal na pagpipilian na nangangailangan ng pare-pareho sa pagitan ng interior at exterior ng sarili.

Gumawa ng kapayapaan sa iyong sarili upang maging mapayapa sa mundo at sa mundo. Halimbawa, pinili ni Marie na gumamit ng pag-awit bilang isang instrumento ng kapayapaan.

Kumakanta ng kapayapaan, sabay na kumakanta habang nakikinig tayo sa iba upang makisali sa mga tinig. At sa gayon ginagawa natin: umaawit tayo, nakikipag-usap at nakikinig sa mga karanasan ng iba.

Panatilihin namin ang pangako ng pagbabalik sa Marso

Tulad ni Philippe, mula sa asosasyon ng Voice de la paix sa Mediterranée.

Ang mga marino ay nakikilala sa bawat isa at sa Philippe kinikilala natin ang ating sarili bilang tauhan: sinabi niya sa amin kung ano ang ginagawa ng kanyang samahan sa pamamagitan ng pagtuturo sa mga bata na mag-navigate.

Ang kanilang mga bangka ay may mga pintura na pininturahan ng mga guhit ng kapayapaan, mayroong isang nakatuon sa Malala na may imahe ng mukha ng batang babae na Pakistan, na nagwagi ng Nobel ng Kapayapaan ng Kapayapaan.

Sa pagtatapos ng hapon, kasama ang isang watawat na may salitang Paix, binigyan niya kami ng isang maliit na ipininta na kandila upang samahan kami sa aming paglalakbay sa Mediterranean.

Ipinapangako namin na bumalik sa Marseille sa Marso upang dalhin ito sa iyo. Ang isang tunay na pangako, mga mandaragat, salungat sa pinaniniwalaan, palaging panatilihin ang kanilang mga pangako.

Kinaumagahan ay dumating si Philippe upang batiin kami. Sinusundan niya kami ng kanyang zodiac sa pamamagitan ng lumang port. Ang watawat ng kapayapaan na kumakaway.

Binabati ka namin sa pamamagitan ng pag-alis ng iyong maliit na kandila ng kapayapaan sa tulay. Nagba-browse kami ulit. Sa paligid sa amin ang tunog ng dagat, tulad ng isang awit ng kapayapaan.

Yumuko sa Barcelona.